Diagnose kwikvergiftiging
Samenvatting
Inleiding
Een kwikvergiftiging kan een hele waslijst gezondheidsklachten
veroorzaken. In het klassiek medisch circuit wordt veelal niet de
link gelegd met kwik. Doorgaans zal de arts ieder klacht
afzonderlijk behandelen maar heeft geen oplossingen voor het geheel
van klachten. Indien patiënten dan toch met het vermoeden van
kwikvergiftiging bij hun behandelende arts aankomen, wordt dit in
vele gevallen niet ernstig genomen
Ook in hun directe omgeving (familie, vrienden) vinden deze
mensen geen gehoor voor hun "kwikverhaal". Daarom bestaat
er dikwijls een grote behoefte om over een test te kunnen beschikken
welke onomstotelijk aangeeft dat men inderdaad met een
kwikvergiftiging te maken heeft.
Helaas bestaat er geen goede en betrouwbare test die elke
kwikvergiftiging kan aantonen en welke daarenboven bij de klassieke
medische wereld algemeen aanvaard wordt. Toch zijn er een aantal
testen welke zinvol kunnen zijn bij een eventuele behandeling. Ik
geef hieronder een overzicht van de beschikbare testen en bespreek
in het kort de mogelijkheden en beperkingen ervan.
Testen
1. Symptomen
Een eerste mogelijkheid om een kwikvergiftiging aan te tonen is
afgaan op de symptomen. Er zijn zeer veel gezondheidsklachten
mogelijk als gevolg van kwikvergiftiging (uitgebreide
lijst van symptomen op een site van België
of Nederland). De meeste klachten zijn echter niet erg
specifiek. Als men veel klachten heeft welke ook door kwik
veroorzaakt kunnen worden, kan men een bepaald patroon gaan
herkennen. Dit kan echter variëren in functie van het stadium van
de vergiftiging (acuut, chronisch of historisch) en is doorgaans erg
persoonsgebonden (Symptomen
van een kwikvergiftiging).Indien men vele klachten herkent, is
er een reële kans dat men wel degelijk met een kwikvergiftiging te
maken heeft.
Hiermee is ook meteen de beperking van deze diagnosemethodiek
gezegd. Om een duidelijke diagnose te kunnen stellen, moet men dus
al heel erg ziek zijn. Nochtans begint een (chronische)
kwikvergiftiging doorgaans met zeer onduidelijke symptomen
(regelmatig verkouden, stressgevoelig, slecht slapen, rugpijn…..).
2. Speekseltest
Indien men amalgaamtandvullingen heeft kunnen deze kwik
vrijgeven. De mate waarin ze dit doen is onder andere afhankelijk
van de kwaliteit van de verschillende amalgaamvullingen en de
aanwezigheid van andere metalen in de mond (vb gouden tanden,
titanium stifttanden, beugel,….). Ook bij tandenknarsen kan er
beduidend meer kwik vrijkomen dan normaal..
Om na te gaan in welke mate er kwik vrijkomt in de mond, kan men
een speekseltest laten uitvoeren. Hierbij wordt er 's morgens een
speekselstaal genomen. Daarna gaat men wat met de tanden over elkaar
wrijven en dan wordt er opnieuw een speekselstaal genomen. Deze
stalen worden dan geanalyseerd voor kwik.
Indien er een hoge waarde voor kwik in het speeksel is
vastgesteld, dan is er ongetwijfeld een probleem. Dit geeft immers
aan dat er vrij veel kwik vrijkomt, waardoor je duidelijk een grote
kans loopt kwikvergiftigd te geraken.
Het is duidelijk dat door deze test enkel een tijdelijke situatie
gemeten wordt. Het vrijkomen van kwik kon vroeger veel erger zijn
geweest (mogelijk zijn er reeds bepaalde tandvullingen vervangen) of
kan later ook veel erger worden (vb als gevolg van tandenknarsen).
Een negatief resultaat geeft echter helemaal geen informatie over
de hoeveelheid kwik die reeds in je lichaam zit. Je kan dus
behoorlijk wat kwikvergiftigingsklachten hebben en toch een zeer
lage meetwaarde voor de speekseltest bekomen.
Ook is het mogelijk dat bepaalde amalgaamtandvullingen kwik
lekken aan de wortelzijde van de tand (vb na een
wortelpuntbehandeling met amalgaam tot in het kaakbeen). De amalgaam
die in het been vrijkomt, zal natuurlijk niet in het speeksel
terecht komen.
Een positieve test geeft dus een signaal en is zeker al voldoende
reden om zijn amalgaamtandvullingen te laten verwijderen. Een
negatief testresultaat is echter helemaal geen garantie dat je niet
kwikbelast zou zijn of zelfs dat geen enkele van uw
amalgaamtandvullingen kwik vrijgeeft.
Een speekseltest kan uitgevoerd worden bij het Europees
Laboratorium voor Nutriënten en kost 40 EURO.
3. Galvanische stromen meten
Galvanische stromen zijn elektrische stromen welke vloeien tussen
twee metalen welke met elkaar in verbinding staan met behulp van een
elektrisch geleidende vloeistof (vb speeksel).
Afhankelijk van het type metaal dat gebruikt wordt, is deze stroom
groter of kleiner.
Bij amalgaamtandvullingen kan gesteld worden dat, hoe groter de
stroom, hoe meer kwik er per tijdseenheid vrijkomt in de mond. Door
deze stromen te meten welke vloeien tussen verschillende metalen in
de mond, kan men zich een idee vormen over de hoeveelheid kwik die
er vrijkomt uit bepaalde tandvullingen.
Het meten van deze stromen is zeer eenvoudig en kan snel
uitgevoerd worden met speciale maar toch eenvoudige meetapparatuur
(vergelijkbaar met multimeter). De test is helemaal niet duur. Er
zijn echter zeer weinig tandartsen (zelfs biologische) die over deze
apparatuur beschikken.
Zoals voor de speekseltest geldt ook hier dat de test een maat is
voor de hoeveelheid kwik die kan vrijkomen. Met de test kan je
helemaal niet nagaan in welke mate er sprake is van een
kwikvergiftiging. Een positief testresultaat is echter wel voldoende
reden om de bestaande amalgaamtandvullingen te laten verwijderen.
4. Kwikbepaling in bloed
In het klassiek medisch circuit wordt een kwikvergiftiging
vastgesteld aan de hand van de bepaling van kwik in het bloed. De
bepaling zelf wordt gedaan met behulp van de meetmethode
"atomaire absorptie spectrometrie". Tot voor kort gelde
een normaalwaarde voor kwik van 20 tot 25 microgram per liter
(mcg/l). Recent heeft men echter vastgesteld dat er in de
meetmethode een systematische fout zat, dit als gevolg van de
aanwezigheid van lood in de bloedstalen. Sinds enkele jaren wordt
hiermee rekening gehouden en neemt men als normaalwaarde 2 tot 10
mcg/l.
De bepaling van kwik in bloed heeft een aantal nadelen. In de
eerste plaats is ze niet zo geschikt om een chronische en zeker niet
om een historische kwikvergiftiging vast te stellen. Dit komt omdat
de hoeveelheid kwik die in het bloed zit zeer snel vermindert na een
blootstelling aan kwik (halfwaardetijd van ongeveer 6 uur). Het kwik
migreert in die tijd naar de rest van het lichaam (hersenen, lever,
beenderen….). Hierdoor zal 24 uur na de blootstelling de
meetwaarde voor kwik bijna normaal zijn.
Een andere reden waarom deze methode in gebreke blijft, is dat de
verschillende vormen van kwik doorgaans een sterke affiniteit hebben
aan een hele waslijst van materialen. Zo is gasvormig kwik zeer goed
oplosbaar in een metalen injectienaald. Positief geladen kwik heeft
dan weer de neiging om aan de wand of het van het bloedstaalbuisje
te blijven plakken. Om betrouwbare meetresultaten te kunnen bekomen
moet het staal opgevangen worden in een buisje dat voor
kwikbepalingen geschikt is. Het mag ook niet omgeroerd worden,
anders bindt er kwik aan het afsluitkapje en is de bepaling
waardeloos. Het staal kan dus ook niet gewoon per kerende post
verzonden worden. De meeste artsen zijn hiervan echter niet op de
hoogte. Doordat bloedkwiktesten bijna altijd negatief zijn,
aanvaardt men in de klassieke geneeskunde niet dat er
kwikvergiftigingsproblemen kunnen voorkomen als gevolg van
amalgaamtandvullingen.
Kort samengevat kan je stellen dat kwikbepalingen in bloed alleen
zinvol zijn om een acute kwikvergiftiging (vb na een ongeval met
kwik) vast te stellen. De behandelende arts moet dan ook nog op de
hoogte zijn van de specifieke voorwaarden voor de staalname en
behandeling. Ook moet het analyselabo zeer goed vertrouwd zijn met
kwikbepalingen.
Om een kwikvergiftiging als gevolg van amalgaamtandvullingen
(chronische en historische kwikvergiftiging) op te sporen is de
bepaling van kwik in het bloed helemaal niet aangewezen.
5. Kwikbepaling in urine
In de klassieke medische wereld wordt een acute kwikvergiftiging
regelmatig vastgesteld met behulp van een kwikbepaling in urine. Dit
doet men bijvoorbeeld naar aanleiding van een (arbeids)ongeval met
kwik.
Deze bepaling heeft echter belangrijke beperkingen en dit heeft
te maken met de normale werking van de nieren. In de nieren wordt in
een eerste stap het bloed gefilterd. Hierbij worden de bloedcellen
en eiwitten afgescheiden van het water en andere opgeloste stoffen.
In een tweede stap gaan de nieren het benodigde water en nutriënten
(mineralen, vitaminen, ed.) opnieuw recupereren. Het overtollige
water wordt dan samen met afvalstoffen, gifstoffen en zouten als
urine naar de blaas afgevoerd.
Bij een kwikvergiftiging komt de meeste kwik in bloed voor als
ion (Hg 2+). Deze vorm van kwik bindt zeer sterk aan eiwitten.
Aangezien deze eiwitten normaal door de nieren weerhouden worden en
dus niet in de urine voorkomen, zal de kwik dan ook niet in de urine
voorkomen.
Bij een acute (zware) kwikverftiging is er echter zo veel kwik in
het bloed aanwezig zodat de normale werking van de nieren verstoord
raakt. Hierdoor kan er toch kwik in de urine gemeten worden.
Als de kwikvergiftiging veroorzaakt wordt door Hg 0 (niet geladen
gasvormig kwik), dan bindt deze niet aan de eiwitten en kan het dus
wel in de urine terecht komen. Deze vorm van kwik wordt echter zeer
snel door het lichaam omgezet in Hg 2+ (tweewaardig positief kwik).
Hierdoor zal er al na enkele dagen na de blootstelling aan kwik de
meetwaarde voor kwik in de urine nauwelijks nog verhoogd zijn.
De bepaling van kwik in urine is dus enkel zinvol bij een acute
kwikvergiftiging en moet dan nog gebeuren vlak na de blootstelling
aan kwik (binnen 24 uur). Bij een historische of chronische
kwikvergiftiging zal men doorgaans geen abnormale waarden van kwik
in de urine terugvinden.
6. DMPS-test
DMPS is een stof welke Hg 2+ (tweewaardig positief kwik) bindt.
DMPS kan ingenomen worden als een pil of ingespoten worden in het
bloed. In het laatste geval moet de toediening echter zeer langzaam
gebeuren anders kan dit zeer gevaarlijk zijn. Eens in het bloed zal
DMPS de kwik van de eiwitten in het bloed "afsnoepen ".
Het geheel DMPS-kwik kan dan via de urine het lichaam verlaten.
Doorgaans wordt na de toediening van DMPS gedurende 4 uur de
urine verzameld. De hoeveelheid kwik wordt uitgedrukt in microgram
kwik per milligram creatinine (mcg/mg creatinine). De hoeveelheid
creatinine is een maat voor de verdunning van het urinestaal.
Bij niet kwikbelaste personen is de hoeveelheid kwik slechts
enkele mcg/mg creatinine. Bij kwikbelaste personen kan de
concentratie kwik gemakkelijk oplopen tot 80 mcg/mg creatinine en
meer. De hoogste waarden worden teruggevonden bij mensen met een
acute kwikvergiftiging. Bij een chronische of historische
kwkvergiftiging kunnen de waarden nogal uiteenlopen.
Er is doorgaans niet zo een goede correlatie tussen de meetwaarde
van de DMPS-test en de symptomen van kwikvergiftiging. Soms hebben
mensen met hoge DMPS-test waarden bijna geen gezondheidsproblemen.
Anderen met een hele waslijst symptomen van kwikvergiftiging kunnen
dan weer laag scoren bij een DMPS-test.
DMPS bindt naast kwik ook een heleboel andere tweewaardig
positieve ionen. Vooral voor magnesium en zink kan dit problemen
opleveren. Mensen welke gedurende lange tijd blootgesteld werden aan
kwik (wat dikwijls het geval is bij amalgaamtandvullingen), hebben
doorgaans een tekort aan magnesium en zink. Een heleboel
vergiftigingssymptomen zijn het gevolg van een tekort aan magnesium.
Doordat DMPS ook magnesium bindt en afvoert naar de urine, kan er
door de test nog een groter tekort aan magnesium ontstaan. In een
aantal gevallen kan dit zelfs gevaarlijk zijn. Om dit te vermijden
kan men best de week voor de handeling extra magnesium en zink
innemen. Ook na de behandeling mag men hiermee nog gerust enkele
weken doorgaan. Hierover kan je best vooraf met je behandelende arts
overleggen.
Er zijn slechts enkel artsen welke een DMPS-test uitvoeren. Je
kunt ook zelf aan de slag. Bij het Europees Laboratorium voor
Nutriënten kan je terecht voor het product en voor de analyse
van het urinestaal. De totale kost is dan 70 EURO (test en DMPS
capsule).
Algemeen zou je kunnen stellen dat een DMPS-test een niet zo
betrouwbare test is welke ook nog een aantal risico's inhoudt. In de
klassieke medische wereld wordt er weinig waarde gehecht aan deze
test. Buiten jezelf zal je er weinig mensen in je omgeving mee
kunnen overtuigen.
7. MELISA-test
Met een MELISA test (MEmory Lymfocyte Immuno Stimulation Assay)
kan de immunologische gevoeligheid van personen voor bepaalde
metalen bepaald worden. Deze immunologische overgevoeligheid is
doorgaans aangeboren en heeft niets te maken met een eventuele
vergiftiging. Mensen welke gevoelig zijn voor een bepaald metaal (of
metaalverbinding) gaan reeds bij zeer kleine hoeveelheden van deze
stoffen in het bloed gezondheidsproblemen krijgen. Een veel
voorkomenden klacht is ongewone vermoeidheid. Men verwacht dat
ongeveer 4 procent van de bevolking gevoelig is voor één of ander
metaal of metaalverbinding.
Voor de test zijn er levende bloedcellen nodig. Hierdoor kan het
bloedstaal niet eenvoudig per kerende post naar het labo opgestuurd
worden. Men zal het moeten afgeven in het labo of bij een arts welke
met deze test vertrouwd is.
Een MELISA-test kan in Nederland uitgevoerd worden bij het
Europees Laboratorium voor Nutriënten (ELN). In België kan men
onder andere terecht bij dokter De Meirleire aan het Universitair
Ziekenhuis te Jette (Brussel).
De prijs van een MELISA-test is afhankelijk van welke metalen of
metaalverbinding men wenst te laten testen. De test is eerder duur.
In België betaalt men ongeveer 50 EURO per metaal of
metaalverbinding. Voor kwik zijn er verschillende vormen welke
getest kunnen worden (Hg 0, Hg 1+, Hg 2+, methylkwik, ethylkwik…..).
Bij het Europees Laboratorium voor
Nutriënten kan men zijn gevoeligheid voor een bepaald pakket
metalen laten testen. De prijs is dan 300 EURO per pakket
Samengevat kan men stellen dat men met een MELISA-test geen
kwikvergiftiging kan opsporen. Bij gevoelige mensen zal de test
positief zijn, ook zonder dat deze mensen kwikbelast zijn. Omgekeerd
kan gesteld worden dat er bij heel wat kwikbelaste mensen de test
negatief zal zijn. Mensen welke positief zijn voor een van de
metalen welke in amalgaam voorkomen, kunnen best hun
amalgaamtandvullingen laten verwijderen.
8. Kwikbepalingen in haarmonsters
Mensen welke kwikbelast zijn kunnen soms via zweetklieren kwik
uitscheiden. Er zijn echter verschillende soorten zweetklieren,
sommigen kunnen kwik uitscheiden, andere niet. Zweetklieren van de
eerste groep scheiden een soort vet af. Dit vet kan dan aan naburige
haren blijven plakken. Hierdoor zullen deze haren ook kwik bevatten.
Het voorkomen van deze zweetklieren is niet gelijkmatig verdeeld
over het lichaam, zelfs niet homogeen verdeeld over de hoofdhuid. De
plaats waar het haarmonster genomen wordt, kan dus het testresultaat
beïnvloeden.
Voor een kwikbepaling in haar neemt men het gedeelte van de haren
wat de laatste twee maanden gegroeid is (ongeveer twee centimeter
vanaf de huid). Hierdoor zou men een idee kunnen krijgen over de
eventuele belasting met kwik gedurende de laatste maanden. Het vormt
dus een soort van geschiedenis. Men heeft slechts heel weinig haar
nodig om de analyse te kunnen uitvoeren. Doordat de verdeling van de
bepaald zweetklieren niet homogeen is over het lichaam, kan men
beter een groter staal nemen. Doorgaans verkiest men hoofdharen die
achteraan het hoofd staan, net boven de nek
Het probleem met haarmonsters is dat er grote verschillen zijn in
haartypen en leefgewoonten: dikke of dunne haren, veel of weinig
zweet dat aan de haren blijft plakken, frequent of sporadisch
wassen, met een neutrale of een basische shampoo enz. Hierdoor is de
test niet zo betrouwbaar. Indien bij de test kwik teruggevonden
wordt, kan er besloten worden dat er een probleem geweest is. Indien
de test negatief is, kan er eigelijk niets besloten worden.
Samengevat kan men zeggen dat kwikbepalingen in haarmonsters bij
kwikbelaste mensen lang niet altijd een positief resultaat
opleveren. Indien dit toch het geval is, dan is dit zeker voldoende
reden om de amalgaamtandvullingen te laten vervangen door andere
materialen.
9. Haaranalysen
Bij haaranalysen gaat men niet alleen kwik bepalen in het
haarstaal maar ook nog vele andere mineralen. Bij kwikbelaste
personen is de mineralenbalans veelal verstoord. Aan de hand van de
verschillende afwijkingen kan een ervaren arts (met ervaring in het
beoordelen van zulke testresultaten) uitmaken of er sprake is van
een kwikvergiftiging. Er zijn echter niet zo veel artsen welke
hiermee ruime ervaring hebben.
Een voordeel van een haaranalyse is dat uit het testresultaat kan
afgeleid worden of er tekorten zijn voor bepaalde mineralen, iets
wat zeer courant is bij een chronische kwikvergiftiging. De meest
voorkomende tekorten zijn magnesium en zink.
Haaranalysen kunnen dus nuttige informatie verschaffen voor een
eventuele behandeling van een kwikvergiftiging op voorwaarde je kan
steunen op goede begeleiding van een ervaren arts. Je zal met deze
testen echter nooit een klassiek geschoold arts kunnen overtuigen
van een eventuele kwikvergiftiging.
10. Electroacupunctuur
Bij electroacupunctuur kan men in principe nagaan in welke mate
een bepaalde stof in een bepaalde hoeveelheid schadelijk voor u is
of juist een gunstig effect heeft.
Het toestel bestaat uit een elektrode welke in de ene hand
gehouden wordt. Met een andere elektrode wordt er dan op bepaalde
drukpunten op de vingers van de andere hand gedrukt. De te testen
stof plaatst men dan in een metalen potje dat in het elektrisch
circuit ingeschakeld is. Een meetnaald geeft dan aan of het
onderzochte product goed of juist minder goed is voor je gezondheid.
Er is ook een computergestuurde versie beschikbaar waarin al een
heleboel "signalen" van verschillende stoffen in
opgeslagen zijn. Op die manier moet je niet alle materialen in het
potje plaatsen, wat handiger is en sneller gaat.
Het mag duidelijk zijn dat dit een zeer alternatieve methode is
om een kwikbelasting op te sporen. In de klassieke medische wereld
hecht men helemaal geen geloof aan de resultaten van deze testen.
Nochtans wordt in het milieu van de "gelovers" van
amalgaam kwikvergiftiging er regelmatig gebruik gemaakt van deze
methode. Indien men terecht kan bij een "genezer" welke
vertrouwd is met de amalgaamproblematiek, kan deze test een
meerwaarde bieden. Aan de hand van deze test kan men soms opsporen
welke voedingsmiddelen men eerder moet mijden. Veel kwikbelaste
mensen hebben problemen met een heleboel voedingsmiddelen. Doorgaans
hebben ze ook tekorten aan bepaalde mineralen en vitaminen. Ook het
nut van bepaalde voedingssupplementen kan met een EA-test uitgemeten
worden.
Een electroacupuntuurtest kan dus mogelijk kwikbelaste mensen
helpen in hun zoektocht naar oplossingen voor hun
gezondheidsproblemen. Belangrijk daarbij is dat de behandelaar die
de test uitvoert een duidelijke medische achtergrond heeft en
vertrouwd is met dit soort van patiënten. Dit is echter dikwijls
niet zo. Een goede referentie voor de arts en een kritische
benadering zijn zeker aangewezen.
11. X-stralen fluorescentie
Mensen welke gedurende lange tijd blootgesteld werden aan kwik
(chronische kwikvergiftiging), hebben de neiging een gedeelte van
dit kwik op te stapelen in de beenderen. Bij niet kwikbelaste mensen
bedraagt de totale hoeveelheid kwik in de beenderen slechts enkele
milligrammen. Bij sterk kwikbelaste mensen kan dit oplopen tot 300
mg kwik. Dit zijn zeer grote hoeveelheden aangezien het natuurlijke
eliminatieproces van een volwassene gemiddeld slechts 0,075 mg per
dag bedraagt.
De in de beenderen opgestapelde kwik kan dus bij een historische
kwikvergiftiging (vb als reeds alle amalgaamtandvullingen verwijderd
zijn) nog zeer lang voor gezondheidsproblemen zorgen. Daarom kan het
nuttig zijn om de hoeveelheid kwik in de beenderen bepalen. Bij een
jaarlijkse controle zou men dan kunnen nagaan in welke mate de
ontgifting verloopt. Een techniek die daarvoor in aanmerking zou
kunnen komen is X-stralen fluorescentie.
X-stralen fluorescentie is ontwikkeld door materiaaldeskundigen.
Met deze techniek kan de aanwezigheid van diverse zware metalen
aangetoond worden in verschillende materialen zonder ze te moeten
beschadigen. De techniek is vooral ontwikkeld voor de bepaling van
bijvoorbeeld kwik en lood in verschillende verflagen zonder het
verfoppervlak te beschadigen
Bij de techniek wordt het te onderzoeken object bestraald met
X-stralen. De aanwezige zware metalen zullen dan een gedeelte van
deze straling opnemen en vervolgens weer X-stralen uitzenden. De
golflengte van de uitgezonden X-stralen is specifiek voor elke stof.
Met behulp van een X-stralendetector, welke bij specifieke
golflengtes kan meten, kan men dan de aanwezige hoeveelheid van een
bepaalde stof bepalen.
Recentelijk wordt de techniek ook in de medische wereld gebruikt.
Zo wordt hij al gebruikt voor het opsporen van een loodvergiftiging
(opstapeling van lood in de nieren). Ook zijn er al testen gedaan om
de kwikopstapeling in de beenderen te meten. Hiervoor gaat men de
meeting uitvoeren op plaatsen waar het bot zeer dicht onder het
huidoppervlak zit (vb scheenbeen of schedel). Uit deze testen blijkt
dat de kwikopstapeling duidelijk te meten is en dat na één jaar
ontgifting er eveneens een daling van de hoeveelheid kwik merkbaar
is.
Er zijn echter maar enkele van deze toestellen in Vlaanderen en
Nederland beschikbaar. Doorgaans staan ze in wetenschappelijke
labo's. Mensen uit de academische wereld hebben echter een zeer
grote koudwatervrees voor alles wat kwik en amalgaam is. Ook zijn ze
doorgaans niet geïnteresseerd om testen te doen voor het grote
publiek. Er kan dus gerust gesteld worden dat deze test voorlopig
bij ons nog niet beschikbaar is.
Samengevat kan men stellen dat X-stralenfluorescentie goede
perspectieven biedt voor het bepalen van een historische
kwikbelasting. De techniek is echter nog niet beschikbaar bij ons.
12. Metabole deficiënties
Bij een metabole deficiëntie zijn bepaalde biochemische
processen in het lichaam verstoord. In vele gevallen zijn het
enzymatische reacties welke niet zo efficiënt verlopen. Indien
bijvoorbeeld de afbraak van alcohol verstoord is, zal na het drinken
van een enkele glazen bier de alcohol veel langer in het bloed
blijven. Ook zal de kans op een kater achteraf veel groter zijn.
Kwik onder de vorm van Hg 2+ kan een heleboel enzymatische
reacties in ons lichaam verstoren. Zo kan het de cofactor van
bepaalde enzymen, zoals magnesium en zink, vervangen waardoor deze
enzymen niet meer of veel minder werkzaam zijn. Er zijn ongeveer 300
enzymen gekend welke magnesium als cofactor gebruiken. Er zijn ook
enkele tientallen bekend welke zink als cofactor gebruiken. Het is
dus duidelijk dat bij een kwikvergiftiging er een heleboel
biochemische processen kunnen mislopen.
Zo kan bij kwikbelaste mensen de verwerking van bepaalde
biochemische stoffen te traag verlopen. Het kan gaan om stoffen
welke normaal in voeding voorkomen (vb. cafeïne in koffie, thee of
sommige frisdranken). Sommige kwikbelaste mensen hebben de ervaring
dat ze deze voedingsstoffen best mijden. Ook organische
oplosmiddelen (vb dampen bij het verven) kunnen voor problemen
zorgen. Men spreekt dan van Multi Chemical Sensitivity (MCS).
Welke enzymen of biochemische processen bij een kwikvergiftiging
mislopen kan zeer sterk verschillen per individu. Vooral bij een
beperkte hoeveelheid kwik in het lichaam zal bij de ene persoon een
bepaald enzym wel gevoelig zijn terwijl bij iemand anders dit niet
het geval hoeft te zijn. Hierdoor kunnen er bij een chronische en
historische kwikvergiftiging nogal wat verschillen zijn in de
symptomen die de verschillende mensen hebben. Bij een acute
kwikvergiftiging zijn voor de meeste mensen de symptomen meer
gelijklopend, hoewel er ook wel verschillen in "intensiteit
" kunnen zijn.
Voor het vaststellen van een kwikvergiftiging zijn er in de
medische literatuur al een heleboel testen voorgesteld. Vooral voor
de opsporing van kwikvergiftiging bij autistische kinderen worden
zulke testen gebruikt. Op volgende sites kan je hierover meer
informatie vinden:
http://www.healing-arts.org/children/holmes.htm
http://www.chelationtherapyonline.com/technical/p79.htm
Het probleem met de meeste van deze testen is dat ze niet
beschikbaar zijn in het standaard gamma van laboratoriumtesten. Het
is daardoor moeilijk een labo te vinden dat deze testen kan
uitvoeren. Daarbij komt nog dat bijna geen enkele arts ervaring
heeft met deze testen en dus de resultaten voor hun moeilijk te
interpreteren zijn. Andere testen zijn dan wel goed beschikbaar maar
zijn weinig specifiek voor een kwikvergiftiging.
Ik zal hierna twee testen beschrijven welke enigszins beschikbaar
zijn en welke vrij specifiek zijn voor een kwikvergiftiging, zijnde:
"verhoogd 3-methyl histidine" en "verhoogd
coproporphyrine en precoproporphyrine".
12. 1. Gefractioneerde urine porphyrines
Wat zijn porphyrines?
Porphyrines zijn nodig voor de aanmaak van hemoglobine.
Hemoglobine is de rode kleurstof van het bloed en zorgt voor het
transport van zuursof. Het actieve bestanddeel van hemoglobine is
een heemgroep. . Heem komt ook voor in cytochroom C. Dit is een
enzym welke een zeer belangrijke rol speelt in de energievoorziening
in de cel.
Heem zelf wordt opgebouwd uit vier porphyrine moleculen.
Porphyrine wordt in het lichaam aangemaakt in verschillende
opeenvolgende stappen. Bij een aantal kwikbelaste mensen is er één
van deze stappen welke veel trager verloopt. Hierdoor kan er een
tekort ontstaan van de porphyrinevorm welke door deze stap gevormd
wordt. Er zal ook een opstapeling voorkomen van de vorm welke
omgezet moet worden. Bij kwikbelaste mensen is er veelal een
verhoging van pentacarboxyporphyrine, precoproporphyrine,
copropophyrine I+III (info
porphyrine testen).
Gefractioneerde porphyrines bepaling
Doorgaans worden in medische testen bij een bepaling van
porphyrines de verschillende vormen van porphyrines tezamen als
geheel gemeten. Bij een gefractioneerde porphyrines bepaling gaat
men de verschillende vormen van elkaar scheiden en dan van elke vorm
bepalen hoeveel er aanwezig is. Er zijn echter niet zo veel labo's
welke hiermee vertrouwd zijn. In een beperkt aantal grote
ziekenhuizen kan men de test laten uitvoeren. Er zijn ook labo's
welke de test via internet aanbieden. De test kost ongeveer 100 EURO
Porphyrines zijn licht- en temperatuurgevoelig. Je kunt best
eerst bij het labo navragen welke maatregelen je moet nemen om het
urinestaal in optimale condities te bezorgen. Tijdens hete
zomermanden het staal gewoon per kerende post opsturen is niet aan
te raden.
Bruikbaarheid van de test.
Gefractioneerde porphyrines bepaling kan zinvol zijn voor
elke vorm van langdurige blootstelling aan kwik zoals het geval is
bij amalgaamtandvullingen. Zelfs bij kwikbelaste mensen welke nog
geen kwikvergiftigingsverschijnselen vertonen, kan de test positieve
resultaten opleveren.
Meer info over de test:
Testing for Toxic Metal- and Chemical-Induced Porphyrinuria
12. 2. Verhoogd 3-methyl histidine
Wat is 3-methyl histidine?
3-methyl histidine is een afbraakproduct van eiwitten.
Eiwitten zijn opgebouwd uit verschillende aminozuren. Als een eiwit
"beschadigt" raakt, wordt het afgebroken tot op het niveau
van de aminozuren. Deze kunnen dan herbruikt worden voor de opbouw
van nieuwe eiwitten.
Voor de aanmaak van eiwitten wordt de genetische code
overgeschreven in mRNA. Dit mRNA wordt dan vertaald in een eiwit.
Voor de goede werking van bepaalde eiwitten worden er na deze
vertaling nog aanpassingen aangebracht. Zo worden er soms
methylgroepen geplaatst op specifieke aminozuren. Indien dit voor
histidine gebeurt, ontstaat er methyl histidine.
Als het eiwit later opnieuw afgebroken wordt, komt er dus methyl
histidine vrij in plaats van histidine. Voor de heropbouw van eiwit
is echter alleen histidine geschikt. Het "overschot" aan
methyl histidine komt uiteindelijk in de urine terecht.
De hoeveelheid 3-methyl histidine is dus een maat voor de
eiwitafbraak. Deze kan wat hoger zijn dan normaal door bijvoorbeeld
ziekte of na een zeer intensieve sportinspanning. In het geval van
een kwikvergiftiging is de 3-methyl histidine in de urine veel hoger
dan normaal (vb 10x).
Actine en myosine zijn eiwitten welke 3-methyl histidine
bevatten. Deze eiwitten vormen het actieve deel van spieren. Ook
zijn ze onderdeel van het celskelet en zijn dus belangrijk voor het
transport in de cel. Het zijn de meest voorkomende eiwitten in ons
lichaam. Actine en myosine zijn zeer gevoelig voor kwik. Logisch dus
dat veel kwikbelaste mensen problemen hebben met sporten.
Bepaling 3-methyl histidine.
3-methyl histidine in urine wordt bepaald door een
aminozurenspectrum uit te voeren. Hierbij worden een heleboel
aminozuren bepaald, waaronder ook histidine en methyl histidine.
Deze test geeft dus ook informatie over de mate waarin verschillende
vormen van histidine verloren gaat in de urine en over de
beschikbaarheid van histidine voor de opbouw van nieuw eiwit.
Voor de test wordt de urine gedurende 24 uur verzameld in een
fles. Hiervoor kan een lege bronwaterfles gebruikt worden. Een
urinecontainer, welke speciaal bedoeld is voor urinestalen te
verzamelen, is echter niet geschikt. Daarin zitten bewaarmiddelen
die de meetresultaten kunnen beïnvloeden. Normaal plast een mens
1,5 tot 3 liter per dag. Je kan dus best een bronwaterfles van 5
liter kopen. Deze hebben ook een brede hals wat het verzamelen van
de urine gemakkelijker maakt. De dag van het verzamelen van het
staal moet de urine koel bewaard worden. Daarna kan je het
urinestaal best zo vlug mogelijk naar het labo brengen.
Er zijn slechts enkele labo's welke deze test kunnen uitvoeren.
Je kan ze vinden in een aantal grote ziekenhuizen, dikwijls bij de
afdeling metabole ziekten. Een test kost ongeveer 50 EURO. Indien je
over een doktersvoorschrift beschikt, kan de mutualiteit mogelijk
tussenkomen. Voor de praktische regeling kan je best eerst met het
labo contact opnemen.
Bruikbaarheid van de test.
De bepaling van 3-methyl histidine is vooral nuttig bij
een historische kwikvergiftiging maar kan in principe ook gebruikt
worden bij een chronisch kwikprobleem. Een hoge 3-methyl histidine
waarde in de urine kan een indicatie zijn van een kwikvergiftiging
maar het is volgens de klassieke medische wereld geen bewijs.
Voor een heleboel historische kwikvergiftigingsziekten worden in
het alternatief medisch circuit histidine als voedingssupplement
gebruikt (vb allergie, Alzheimer, multiple sclerose, fibromyalgie,
electromagnetische overgevoeligheid). Het zou dus kunnen dat kwik,
door een verhoogd verlies aan histidine in de urine, zorgt voor een
tekort aan histidine in het lichaam.
Bij een chronische kwikvergiftiging hebben mensen veelal last van
allerlei bacteriële en schimmelinfecties in mond, keel en oren.
Recent wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat er
lichaamseigen stoffen zijn, namelijk histatines, welke een
belangrijke rol spelen in de afweer voor deze infecties. Histidine
is heel belangrijk voor de aanmaak van deze histatines.
Samengevat kan men stellen dat een 3-methyl histidine test
geschikt is om een chronische of zelfs een historische
kwikvergiftiging op te sporen. Met een aminozurenspectrum krijgt men
ook informatie over de beschikbaarheid van histidine en over de
grootte van het "verlies" aan histidine in de urine.
Hieruit kan men dan afleiden in welke mate histidine als supplement
nuttig kan zijn.
Samenvatting
Er is al sinds jaren een grote controverse over het gebruik van
amalgaam als tandvulmateriaal. Desondanks men in de klassieke
medische wereld altijd heeft beweerd dat er geen
gezondheidsproblemen kunnen voorkomen als gevolg van
amalgaamtandvullingen, blijven er steeds weer opnieuw ziektegevallen
voorkomen welke qua symptomen zeer goed gelijken op een
kwikvergiftiging. Deze mensen met een vermeende kwikvergiftiging
hebben doorgaans nood aan een test om te kunnen aantonen dat het wel
degelijk om een kwikvergiftiging gaat. Dit is uiteraard ook
belangrijk voor een eventuele behandeling.
De testen welke in de klassieke medische wereld worden gebruikt
voor een kwikvergiftiging aan te tonen (kwik bepaling in bloed en
urine) zijn echter enkel geschikt om een zeer acute kwikvergiftiging
op te sporen. Ze zijn niet zo geschikt om een chronische of een
historische kwikvergiftiging aan te tonen.
Mensen, welke amalgaamtandvullingen in de mond hebben, kunnen met
een kwikbepaling in speeksel of door het meten van Galvanische
stromen tussen de verschillende tanden nagaan of er veel kwik
vrijkomt uit hun tandvullingen. Deze testen geven echter geen
informatie over de mate waarin hun lichaam reeds kwikvergiftigd is.
Een DMPS-test zou dit euvel moeten overbruggen. Er is echter niet
zo een goede correlatie tussen kwikvergiftigingssymptomen enerzijds
en de resultaten van de test anderzijds. Daarenboven kan de test
voor zeer erg kwikbelaste mensen ook gevaren in houden.
Met behulp van een MELISA-test kan er nagegaan worden of men
gevoelig is aan één van de metalen welke in amalgaam voorkomen.
Deze test geeft echter geen informatie over de mate waarin er kwik
in het lichaam voorkomt.
Met een kwikbepaling in haren zou men een recente kwikbelasting
(laatste twee maanden) kunnen nagaan. Deze test is echter niet zo
betrouwbaar gebleken. Een haaranalyse (bepaling van verschillende
mineralen in het haar) is doorgaans beter geschikt. Het geeft tevens
ook nog informatie over welke mineralentekorten er zich de laatste
maanden hebben voorgedaan.
Nog meer informatie over voeding en tekorten kan men bekomen met
een electro-acupunctuurtest. Deze test kan gerust als heel
alternatief bestempeld worden. Een goede begeleiding door een
ervaren behandelaar is dan ook essentieel.
In de medische wetenschap zijn er een aantal testen ontwikkeld
welke de opstapeling van kwik in het lichaam kunnen aantonen. Met
een X-stralen fluorescentiemeting kan men de hoeveelheid
opgestapelde kwik in beenderen opsporen. Deze test vergt specifieke
apparatuur welke doorgaans niet beschikbaar is voor patiënten met
een kwikvergiftiging.
Er zijn ook testen ontwikkeld welke nagaan of er specifieke
biochemische processen ontregeld zijn door kwik. Er zijn echter
weinig labo's die deze testen kunnen uitvoeren. Ook zijn er quasi
geen artsen welke vertrouwd zijn met deze testen.
Er zijn twee testen welke nog enigszins beschikbaar zijn: de
gefractioneerde porphyrines bepaling en de bepaling van 3-methyl
histidine. De laatste test kan informatie verschaffen over een
eventuele behoefte aan extra histidine.
Patrik Peters
pet_peters@yahoo.com
Meer over kwik en amalgaam:
Op deze site
Startpagina
Amalgaam Site België
http://www.amalgaam.be/ Stichting
amalgaamziekte Nederland
http://www.xs4all.nl/~stgvisie/amalgaam/
Disclaimer
De inhoud van deze pagina is opgemaakt aan de hand van persoonlijke
ervaringen en inzichten. Alhoewel deze informatie goed
wetenschappelijk en biochemisch onderbouwd is, is het op geen enkel
moment de bedoeling om medisch advies te verstrekken. Ik wijs dan
ook elke verantwoordelijkheid hieromtrent af.
Deze pagina werd laatst bijgewerkt in maart 2006
|